"จินตนาการ แห่ง ความจริง"

โดย...อ. ไมตรี ทรัพย์เอนกสันติ

สมองของมนุษย์  ไม่ใช่แค่กลไกทางชีวเคมีแห่งก้อนเนื้อเพื่อการดำรงอยู่ของกายเนื้อที่ตาเห็น จับต้องได้  หากแต่ สมองยังสามารถเชื่อมต่อ จิตจักวาล โดยผ่าน กายทิพย์ ที่มาคู่กันกับทุกกายเนื้อ   เมื่อใดก็ตามที่ จิตดำดิ่งเข้าสู่ การลืมตัว หรือภวังค์
 เมื่อ หูของคุณได้ยินเสียงเพลง ที่ไพเราะจนคุณลืมสิ่งรอบๆตัว ใจจดจ่อแต่กับเสียงเพลงนั้นๆ

  "ความรู้สึกทั้งหลาย " ที่ นักร้อง นักดนตรี ผู้อำนวยเพลง ช่างเสียง ผู้แต่งเพลง นั้น  มีต่อเพลงนั้น ที่ถูกส่งไปเก็บไว้ใน จิตจักวาล  จะถูกกายทิพย์ของคุณ  ดึง ลงสู่ก้อนสมองของกายเนื้อ  ความรู้สึกทั้งหลายของคนเหล่านั้น   อย่างคร่าวๆหยาบๆที่สุด สำหรับสามัญคนทั่วไป ก็จะกลายเป็น  "จินตนาการ"  หรือ  "การวาดฝัน "   ของคุณเอง ว่า กำลังฟังของจริง

แต่ถ้า จิต ของคุณ นิ่ง อย่างลุ่มลึก จมดิ่ง สู่สมาธิมากพอ  คุณจะ  "  รับรู้ " ได้   " ทุกความรู้สึก " ที่พวกเขาแต่ละคน  รู้สึกสัมผัส  ดุจ คุณได้สัมผัสด้วยกายเนื้อของคุณเองจริงๆ ที่เรียกว่า " ทิพยสัมผัส "  สำหรับ สามัญชนทั่วไป ที่รับรู้ได้แค่ระดับ " จินตนาการ  " 

การได้ฟังเสียงเพลงที่ไพเราะ มีคุณภาพเสียงดีพอที่จะไม่สะดุดอะไรให้เสียอารมณ์ ก็เพียงพอที่เขาจะสร้าง  "ภาพพจน์" ใน  "จินตนาการ "  ได้ถึง อากัปกิริยา ท่าทาง การแสดงออก ของ นักร้อง นักดนตรี   กิริยาของ วงดนตรี ของ ห้องคอนเสริทฮอลล์นั้น โดยไม่จำเป็นต้องฟังเสียง จากชุดเครื่องเสียง ชุดใหญ่ เต็มขั้นครบเครื่องจริงๆ  มันคือ ความเสมือนจริง  ด้วย   จินตนาการ ( Virtual Reality )

นั่นคือ ถ้าคุณ ทำชุดเครื่องเสียงแบบตั้งโต๊ะหัวเตียง แม้จะเป็น  "ระบบเสียงโมโน"   และเปิดได้ไม่ดัง เอาว่า ระบบเสียงแก้เหงา ไม่ถึงระดับ เสียงสเตอริโอกระหึ่มสะท้านห้อง แต่ก็ให้สุ้มเสียงที่ครบจริงๆ แม้เปิดเบาๆ เช่นความถี่ 35 Hz ถึง 35 KHz  ความเพี้ยนต่ำสุด แยกแยะ ชัดถ้อยชัดคำ เป็นชิ้นเป็นอัน เสียงล่องหนหลุดตู้   มีความเป็นดนตรีสูงลิบ  ฟังแล้ว  " นึกถึง " การไปฟัง ของจริง การแสดงสดจริง โดยไม่ต้องเปิดดังๆ ให้เพื่อนบ้าน เพื่อนห้อง ด่าแม่

ใครทำออกมาขายได้จริง ขายระเบิดแน่นอน
   หู... มีไว้รับเสียง  ไม่ใช่...  รู้สึก !